Pieśń przeszłości

Prawdopodobnie większości z nas meblościanka kojarzy się z czasami Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Obok klasycznej wersalki to najbardziej charakterystyczny mebel poprzedniego ustroju. Meblościanki do salonu można było znaleźć niemal w każdym polskim domu, bowiem ich podstawową cechą była funkcjonalność. Składały się z kilku ruchomych elementów, które można było łączyć ze sobą w dowolnej, najbardziej nam odpowiadającej konfiguracji. Dzięki meblościankom do salonu można było zagospodarować miejsce, które inaczej pozostawałoby puste. Było to szczególnie istotne w ciasnych mieszkaniach na osiedlach z wielkiej płyty. Choć dziś mieszkania mogą być o wiele większe, a przez odmienne trendy w projektowaniu stają się też o wiele bardziej przestrzenne, to brak miejsca wciąż może być problemem. Sprawdzone rozwiązania działają najlepiej i między innymi dlatego meblościanki pokojowe wracają do łask.

Krzyk współczesności

Meblościanka w wydaniu „klasycznym” (tym, który w PRL-u dominował to, co dziś nazwalibyśmy „designem wnętrz”) składała się z trzech poziomów:

• najniższy poziom: wysuwane szuflady,
• środkowy poziom: otwarte półki,
• najwyższy poziom: szafki zamykane drzwiczkami.

Dziś, gdy meble muszą pasować do nowoczesnych standardów wystroju wnętrz, meblościanki do salonu nie zachowują tak uporządkowanej struktury. Wręcz przeciwnie – designerskie kształty i „kontrolowany chaos” są pożądane przez klientów, zwłaszcza tych, którzy nie przepadają za modą retro. Niezależnie jednak od stylu meblościanki, mebel ten wciąż spełnia swą najważniejszą funkcję – pozwala nam zagospodarować puste miejsce w pokoju i idealnie nadaje się do tego, by schować w nim mnóstwo drobiazgów.