W takim przypadku, jeśli te osoby pozostają w kraju minimum 183 dni lub posiadają ośrodek interesów gospodarczych bądź życiowych są polskimi rezydentami podatkowymi i podlegają krajowemu fiskusowi. Znaczy to tyle, że muszą rozliczać się ze wszystkich swoich przychodów – również zagranicznych.

Określone przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach „centrum interesów osobistych” oznacza wszystkie powiązania rodzinne – ognisko domowe, aktywność społeczną i polityczną, kulturalną oraz obywatelską, a także członkostwo w różnych organizacjach czy klubach, a nawet uprawiane hobby. Natomiast „centrum interesów gospodarczych” to w głównej mierze miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródło dochodów. Wliczane są w to posiadane inwestycje, każdy majątek – zarówno nieruchomy, jak i ruchomy oraz polisy ubezpieczeniowe, kredyty, konta bankowe itp.

Niektóre kraje, mogą posiadać tzw. umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania z Polską. Dzięki niej, zarówno w Polsce, jak i w kraju obcym, od zarobków pobierany może być podatek. Umowa ta określa jedną z dwóch zasad umożliwiającą eliminowanie opodatkowania w obu krajach:

• zasadę zwolnienia z progresją,
• zasadę proporcjonalnego odliczenia.

Pewnym udogodnieniem, o którym nie należy zapominać, dokonując rozliczenia z zagranicy jest możliwość odliczenia tzw. 30% diet zagranicznych za każdy dzień przebywania w stosunku pracy (ta kwota jest zwolniona z opodatkowania). Wartość pełnej kwoty diety jest różna w poszczególnych krajach, dlatego też trzeba ustalić ją indywidualnie.

Aby uniknąć nieprzyjemności po powrocie do kraju, w trakcie roku, do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu powrotu, polski rezydent podatkowy jest zobligowany samodzielnie (bez deklaracji podatkowej) obliczyć i wpłacić zaliczki na podatek od zagranicznych przychodów.