Jak donosi serwis Ars Technica za Science, inspiracją do wzmocnienia pajęczej sieci były dla naukowców szczęki wieloszczetów, które potrafią kruszyć muszle mieszkańców głębin. Analiza tych szczęk wykazała, że zawierają one dodatek cynku.

Aby wmieszać metal do substancji, z której pająk krzyżak robi sieć, użyto techniki osadzania na poziomie warstwy atomu. Polega ona na powtarzalnych uderzeniach parującej substancji zawierającej metal. Naniesienie na powierzchnię pajęczej nici warstwy metalu zostało potwierdzone różnymi metodami skanowania.

Naukowcy próbowali różnych związków metali cynku, glinu i tytanu. Wszystkie metale były w stanie gazowym, zaś reakcje przebiegały w obecności wody. Najlepszy wpływ na wytrzymałość i rozciągliwość pajęczyny osiągnięto, stosując związki tytanu oraz glinu.

Zawartość dodanego metalu nie była większa niż 2% całej masy pajęczyny. Pajęczyna zyskała swoją wytrzymałość dzięki połączeniu atomów wodoru silniejszymi wiązaniami. Nawet jeśli połączenia zostały rozerwane, mogły łączyć się znowu, przyjmując inną konfigurację.

Jak twierdzą autorzy badań, w obecności atomów metalu niektóre wiązania wodoru zostały zastąpione przez wiązania metalu. Naukowcy podejrzewają, że prawdopodobnie można łączyć inne biologiczne substancje z metalami. Trwają także badania nad możliwością osadzenia metalu na błonie komórkowej jajka.