W formie zdalnej pracują w Polsce bowiem nie tylko tłumacze, księgowi, architekci czy dziennikarze, ale mnóstwo osób w niemal każdej firmie informatycznej, handlowej, ubezpieczeniowej, działach księgowości spółek produkcyjnych, usługowych itp. Wystarczy przypomnieć wyjazdy w delegacje ze służbowymi laptopami, z których prowadzi się korespondencję z klientami i firmą, sprawozdania i projekty przygotowywane nocami na domowych, często prywatnych komputerach, przewożone później do biura na pendrive'ach lub płytach CD albo przesyłanych mailowo do firm. Tyle tylko, że ta telepraca odbywa się nie według Kodeksu pracy, ale na podstawie umowy, zwykle tylko ustnej, z szefem działu lub firmy, czyli nieformalnie.

Wprowadzenie telepracy do kodeksu było ogłaszane jako wielki postęp. To miało być świetne rozwiązanie pozwalające pracować matkom z maleńkimi dziećmi i osobom niepełnosprawnym, obniżające pracodawcom koszty zatrudnienia nawet o 30 procent. Teoretycznie w dobie coraz powszechniejszej informatyzacji i dostępu do szybkiego internetu telepraca ma same zalety. Tymczasem według zasad kodeksowych decyduje się na nią zaledwie kilka procent pracodawców. Ile osób pracuje w Polsce wyłącznie zdalnie, nie wie nikt.

Chociaż przepisy o telepracy wprowadzono do polskiego Kodeksu pracy jeszcze w 2007 roku, tylko niewiele ponad 3 procent małych i średnich przedsiębiorstw potwierdza, że zatrudnia pracowników w tej formie. Wyniki badań na ten temat ogłosiła w 2010 roku Polska Agencja Rozwoju Regionalnego. Wynikało z nich także, że ponad 88 procent MSP (zapytano 640 firm) nie jest wcale zainteresowanych taką formą zatrudniania. Co ciekawe, także potencjalni zdalni pracownicy nie bardzo chcą siedzieć wyłącznie w domu. Chęć pracy przez internet zadeklarowało zaledwie 11 procent z 800 respondentów.

Więcej szczegółów w Gazecie Prawnej w artykule pt. Telepraca – kodeksowa i nieformalna

Anna Marszałek