W grudniu 2007 roku Komisja Europejska uznała za niezgodne z prawem konkurencji wielostronnie uzgadniane opłaty interchange (WOI) stosowane w ramach systemu płatności dokonywanych kartami MasterCard. WOI odpowiadają części ceny transakcji przeprowadzanej za pomocą karty płatniczej, która to część zostaje pobrana na rzecz banku wydającego karty. Cena WOI jest przenoszona na sprzedawców.

Komisja przyjęła, że WOI skutkują określeniem minimalnego progu opłat za obsługę akceptantów (tzn. sprzedawców) i z tego względu stanowią ograniczenie konkurencji cenowej ze szkodą dla akceptantów. Ponadto Komisja uznała, że nie wykazano, iż WOI pociągają za sobą wzrost efektywności mogący uzasadniać to ograniczenie konkurencji. Z tego powodu KE nakazała MasterCard oraz reprezentującym ją podmiotom zaprzestanie naruszenia poprzez formalne zniesienie WOI w ciągu sześciu miesięcy.

Czytaj: Używanie karty płatniczej w Polsce jest najdroższe w Europie

Reprezentujące organizację MasterCard spółki (MasterCard Europe i MasterCard International) wniosły do Sądu UE skargę o stwierdzenie nieważności decyzji KE. Szereg instytucji finansowych zostało dopuszczonych do sprawy w charakterze interwenientów popierających żądania MasterCard. Zjednoczone Królestwo i dwa stowarzyszenia zrzeszające akceptantów dołączyły do sprawy popierając żądania Komisji.

W wydanym wczoraj wyroku Sąd UE oddalił skargę i potwierdził decyzję Komisji.

Sąd UE nie zgodził się z argumentacją opartą na tym, że WOI są obiektywnie konieczne do funkcjonowania systemu płatności dokonywanych kartami MasterCard. Obrońcy MasterCard twierdzili, że przy braku stosowania WOI instytucje finansowe będą zmuszone oferować swym klientom karty płatnicze innego typu lub też ograniczyć przyznawane posiadaczom kart korzyści. Sąd uznał jednak, że znaczne dochody i zyski, czerpane przez instytucje finansowe z ich działalności polegającej na wydawaniu kart, zdają się przeczyć tej argumentacji.

Zdaniem Sądu Komisja miała prawo zbadać to, jakie skutki wywierają one na konkurencję, w oderwaniu od systemu MasterCard, i nie musiała ich wcale badać łącznie ze skutkami tego systemu, z którym są związane. Komisja mogła natomiast wyciągnąć słuszny wniosek, że w braku WOI akceptanci byliby w stanie wywierać większą presję konkurencyjną na kwotę kosztów naliczanych im za korzystanie z kart płatniczych.

Komisji zarzucono ponadto, że pozostała przy kwalifikacji podejmowanych decyzji w sprawie WOI jako decyzji związku przedsiębiorstw pomimo tego, że MasterCard Inc., od momentu wprowadzenia jej na giełdę w dniu 25 maja 2006 r., nie jest już kontrolowana przez uczestniczące w systemie MasterCard instytucje finansowe, które nie odgrywają już żadnej roli w ustalaniu kwoty WOI.

Ustosunkowując się do tej argumentacji, Sąd zauważył, że te instytucje finansowe nadal wspólnie wykonują uprawnienia decyzyjne w przedmiocie istotnych aspektów funkcjonowania organizacji płatniczej MasterCard, zarówno na poziomie krajowym, jak i na poziomie europejskim. Zwrócił on również uwagę na istnienie między organizacją płatniczą MasterCard a instytucjami finansowymi wspólnoty interesów w zakresie ustalania WOI na wysokim poziomie.

Spółki reprezentujące MasterCard twierdziły też, że opłaty WOI powinny być traktowane na innych zasadach z powodu szczególnego wkładu systemu MasterCard w postęp techniczny lub gospodarczy. Sąd był innego zdania. Uznał, że metody ustalania kwoty WOI polegają, z jednej strony, na zawyżaniu kosztów ponoszonych przez instytucje finansowe przy wydawaniu kart płatniczych i, z drugiej strony, na nieocenianiu w sposób właściwy korzyści, jakie przysparza ten sposób płatności akceptantom.

Czytaj: Amerykanie niechętni mobilnym płatnościom