Opłaty CL funkcjonują w 20 krajach Europy. Mają one charakter "podatku" doliczanego do cen różnych urządzeń, począwszy od nagrywarek CD/DVD, poprzez odtwarzacze mp3, skończywszy na skanerach. W założeniach opłaty te mają stanowić rekompensatę dla twórców, których utwory są kopiowane (fakt pobierania tej rekompensaty oczywiście nie zmienia faktu, że powielanie jest zabronione i można być za nie ukaranym).

W zeszłym roku o opracowanie unijnej dyrektywy dotyczącej opłat CL walczył komisarz Charlie McCreevy. Wskazywał on na to, że opłaty CL różnią się w różnych krajach i przez to nie sprzyjają jednolitości rynku europejskiego.

Zastrzeżeń do opłat CL jest jednak więcej. Sposób ich naliczania nie jest przejrzysty i opłaty te wnoszą wszyscy użytkownicy, niezależnie od tego czy wykorzystują wspomniane urządzenia do kopiowania, czy też nie. Ponadto producenci sprzętu wnoszący o uchwalenie dyrektywy dotyczącej opłat CL wskazywali na to, że opłata ta naliczana jest podwójnie lub nawet potrójnie - w niektórych krajach opłaty CL są nawet częścią ceny legalnie pobranych plików mp3.

Jak podaje Reuters, kolejna skarga przeciwko opłatom CL została przekazana komisarzowi Gunterowi Verheugenowi, o czym poinformował Charlie McCreevy. Chciałby on, aby sprawa była znów dyskutowana w roku 2008. Ten pomysł wspiera brytyjski polityk Sharon Bowles, który twierdzi, że jeśli "podatek" nie może zostać zniesiony, to przynajmniej warunki jego naliczania powinny stać się przejrzyste.

McCreevy ponadto zapewnił, że wylizał rany po porażce z zeszłego roku i nie ma zamiaru odpuszczać sprawy opłat CL.

W ubiegłym roku, kiedy Komisja uznała sprawę likwidacji opłat CL za wymagającą "głębszej refleksji" komentatorzy mówili, że na decyzję wpłynął list francuskiego premiera Dominique'a de Villepina. Napisał on, że rezygnacja z opłat CL pozbawiłaby artystów znaczącego źródła dochodu i mogłaby zagrozić różnorodności kulturowej Europy.

Rządy państw europejskich raczej nie będą mocno sprzyjać ograniczeniom w zakresie opłat CL. Część tych opłat wpływa do skarbów państw stanowiąc dodatkowy zastrzyk pieniędzy dla instytucji kulturalnych.