Przyczyn tego stanu rzeczy jest wiele. Oczywiście rozpocząć możemy od tradycyjnej pogoni za karierą i pieniędzmi. Dużo pracujemy, a po pracy nie ma czasu, a przede wszystkim motywacji, by szukać miłości. Tak mijają lata, a w pewnym momencie orientujemy się, że jest już chyba za późno.

Mamy coraz więcej wymagań, a co raz mniej elastyczności i cierpliwości dla drugiego człowieka. Stajemy się samowystarczalni i wygodni w swoim samotnym życiu. Te wymagania nie korelują oczywiście z tym co sami chcemy zaoferować, bo w swoim egoizmie do zaoferowania mamy coraz mniej. Chcemy dostawać, a nie dawać.

Inną przyczyna naszej samotności jest nasza zakorzeniona od lat dziecinnych potrzeba wolności. Każdy związek to wyrzeczenia i ograniczenia. Nawet ten najpiękniejszy, takie po prostu jest życie. My zaś zdominowani w dzieciństwie przez rodziców chcemy być niezależni. W rezultacie chowamy się w naszych skorupach i unikamy bliskości oraz zaangażowania. Choć to w gruncie rzeczy wszystko fałszywka, bo przychodzi ciężka chwila większość z nas gubi się w swojej samotności i jest nam z tym po prostu źle.

Na koniec choć wcale nie mniej istotna sprawa to zwykła ludzka obawa i brak wiary w siebie, której nie przełamie atrakcyjne konto na Facebooku, czy porady w stylu wróżby online. Nikt nie chce być odrzucony stąd brak chęci do podejmowania ryzyka. Idzie to w parze również z pewną dysfunkcją w komunikacji. Coraz częściej mamy przecież problemy z mówieniem o uczuciach, przynajmniej w tym realnym świecie. Bo serduszka i buziaki z facebookowych ikon niewiele tu znaczą.