Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

To oznacza, że cel zakupu hulajnogi musi być jednoznaczny. Musi być nabyta „w celu osiągnięcia przychodów”. Nie może to być firmowy gadżet do zabawy przez pracowników. Pojęcie „w celu” zostało jasno określone w prawie podatkowym przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Wyrok NSA: Należy zauważyć, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).

Jeśli więc prowadzimy działalność gospodarczą, a hulajnogę wykorzystujemy dla celów prowadzonej działalności (np. dojazdu do klienta w celu uzyskania przychodu z wykonanej usługi a w centrum miasta dojazd do klienta samochodem jest mocno utrudniony), to zakup takiej hulajnogi nie tylko będzie naszym dobrem czasowym, ale także kosztem uzyskania przychodu. Zaliczenie tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów możliwe jest w miesiącu, w którym dokonano jego zakupu.

Hulajnoga staje się w takiej sytuacji środkiem trwałym w firmie, bo według definicji jest to: składnik majątku, który stanowi własność (współwłasność) podatnika, został nabyty (wytworzony) przez podatnika, jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, przewidywany okres jego używania jest dłuższy niż rok oraz jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Należy też wyjaśnić, że w przypadku zakupu składników majątku, których wartość nie przekracza 10 000 zł, podatnik ma do wyboru trzy rozwiązania.

Po pierwsze - może nie zaliczać danego składnika majątkowego do środków trwałych, natomiast wydatki związane z nabyciem danego środka trwałego zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Po drugie - możliwe jest zaliczenie danego składnika majątku do środków trwałych, a następnie jednorazowe jego zamortyzowanie. Następuje to przez dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w wysokości odpowiadającej wydatkom na nabycie danego składnika majątku - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego albo w miesiącu następnym.

Po trzecie - podatnicy mogą także amortyzować składniki majątkowe na analogicznych zasadach jak wszystkie inne środki trwałe.

Autor: Norbert Banaszek, ekspert serwisu Finfinder.pl