WiMAX to technologia bezprzewodowej, radiowej transmisji danych. Główną jej przewagą nad zwykłą technologią radiową jest oferowana, znacznie wyższa, szybkość transmisji. Rozwiązanie to doskonale sprawdza się na obszarach słabo zurbanizowanych, gdzie gęstość zaludnienia jest niewielka, a skupiska ludzkie rozproszone.

Znacząco ogranicza to koszty inwestycji, nie jest bowiem konieczne kładzenie kilometrów kabli, by zapewnić dostęp kilku użytkownikom. Teoretyczny zasięg nadajnika to nawet 50 kilometrów, lecz w praktyce (np. w Polsce) wynosi on około 30 kilometrów. To jednak wystarcza, by inwestycja była już opłacalna.

Co więcej, zapewniając wyższą szybkość niż sieć 3G, a także większy zasięg niż sieć Wi-Fi, rozwiązanie to może być także z powodzeniem wykorzystywane do budowy sieci miejskich.

Firma badawcza Jupiter Research szacuje, że do 2014 roku liczba użytkowników szerokopasmowego internetu z wykorzystaniem technologii WiMAX wyniesie 50 milionów. Najwięcej klientów ma być w regionie Chin oraz Dalekiego Wschodu, gdzie technologia ta najwcześniej została wdrożona. Europa Zachodnia oraz Ameryka Północna także mogą liczyć na wzrost liczby użytkowników, jednak w tych regionach dostęp przez internet zapewniany jest głównie dzięki technologii DSL.

Ogromny potencjał kryją w sobie Afryka oraz Bliski Wschód. Jupiter Research szacuje, że region będzie miał 15-procentowy udział w ogólnej liczbie użytkowników i prześcignie pod tym względem Europę Zachodnią. Powodów należy szukać w poziomie rozwoju Czarnego Lądu, a także trudnych warunkach geograficznych.

W Polsce największą siecią - około 70 nadajników - dysponuje Netia, obsługująca kilkanaście tysięcy klientów.