Amerykańska Federalna Komisja Łączności musi do 17 lutego 2010 roku przedstawić Kongresowi Narodowy Plan Szybkiego Internetu, zawierający założenia dotyczące rozwoju infrastruktury telekomunikacyjnej. FCC cały czas zbiera materiały i opinie dotyczące Planu tak, by w przyszłym roku przedstawić spójną koncepcję dotyczącą rozwoju sieci w Stanach Zjednoczonych. Jak się bowiem okazuje, mimo swojego zaawansowania technologicznego, amerykańskie łącza internetowe wcale nie należą do najszybszych.

Komisja szacuje, że trzy do sześciu milionów Amerykanów ma transfer wolniejszy niż 768 Kbps, co jest granicą dla określenia "szybki internet" w USA. Liczba ta ciągle się powiększa, gdyż punkt ten cały czas przesuwa się w związku z rozbudową infrastruktury i możliwościami, jakie są w sieci oferowane.

Z badań wynika, że blisko 2/3 Amerykanów ma dostęp do szybkiego internetu w domu i z niego korzysta. Około 1/3 osób dostęp posiada, jednak jest on niewykorzystywany. Konieczne jest dotarcie do tych osób celem uświadomienia im możliwości, jakie oferuje internet. 4 procent osób stwierdziło z kolei, że tam, gdzie mieszkają, nie ma dostępu do internetu.

Koszty inwestycji są różne - od 20 (zapewnienie dostępu o transferze na poziomie od 768 Kbps do 3 Mbps) do 350 miliardów dolarów (transfer 350 Mbps). Są to jedynie wstępne szacunki, które na pewno ulegną podwyższeniu. Chodzi bowiem także o to, by konsumentom zapewnić wybór nie tylko dostawców, ale także technologii (dostęp stacjonarny czy mobilny).

O potrzebie rozbudowy infrastruktury mówił podczas zeszłorocznej kampanii wyborczej Barack Obama. Tymczasem narodowy plan w tym zakresie zaczęła realizować już Australia. Ogłoszony w kwietniu br. jest już wcielany w życie na Tasmanii. Do 2017 roku 90 procent gospodarstw domowych i firm ma mieć dostęp do internetu o prędkości do 100 Mbps. Szacowany koszt - 37 miliardów dolarów amerykańskich.