Wszyscy politycy, także ci, którzy krytykowali rząd za zamieszanie wokół ACTA, pokazali bezrefleksyjny stosunek do sedna problemu. Argumenty strony społecznej pozostały bez odpowiedzi. Politycy szybko znudzili się tematem, bo już po dwóch dniach zajęli się sprawą Smoleńska i służby zdrowia. Dziś zainteresowanie odżyło, ale jestem pewien, że chwilowo, na zasadzie zbierania punktów politycznych. Gdyby porozumienie ACTA dotyczyło ich bezpośrednio, zajęliby się sprawą z większym zaangażowaniem. Politycy są grupą, która niezbyt chętnie korzysta z komputerów. Ich profile na Facebooku najczęściej zakładają i prowadzą pracownicy biur poselskich, wyjątkiem są tu politycy młodszego pokolenia, a komunikacja odbywa się głównie przez faks i telefon. Zainteresowanie internetem przejawiają przed wyborami, gdy obecność w sieci pozwala na zdobycie kilku dodatkowych punktów procentowych. Z raportu opublikowanego przez Centrum im. Adama Smitha oraz GetResponse w ubiegłym roku wynika, że polscy politycy nie odpowiadają na maile. Na zapytania wysłane do dwudziestu ugrupowań odpowiedzi udzieliły tylko cztery: Zieloni, Partia Kobiet, KNP i UPR. Nie ma wśród nich PO, PSL, PiS i SLD. Jeśli więc politycy ignorują pocztę elektroniczną jako środek komunikacji ze społeczeństwem bądź boją się jej, nie potrafiąc z niej korzystać, trudno wymagać, aby respektowali postulaty internautów dotyczące bardziej złożonych spraw.

Czytaj także: ACTA, czyli komedia pomyłek

Nie pomogli dziennikarze prowadzący programy publicystyczne w radiu i telewizji, którzy również pokazali się jako osoby, które nie wiedzą, o co chodzi z całym tym internetem. Zaobserwowałem, że najczęstszą opinią wygłaszaną przez publicystów było "nie potrafię zająć stanowiska w sprawie ACTA". We wczorajszej porannej audycji radia TokFM jeden z dziennikarzy powiedział o ACTA tylko tyle, że sprzeciwia się atakom hakerów, a drugi, że nie może być tak, że wszystko jest do ściągnięcia za darmo z sieci. O argumentach strony społecznej, w tym głosach prawników, nawet nie wspomniano, a rozmawiano pół godziny. Według dziennikarzy rozmowa o ACTA to głównie problem hakerów i piractwa. Wygodniej jest zająć stanowisko wobec zablokowania serwerów rządowych niż pochylić się nad konkretnym paragrafem ACTA i zastanowić się nad jego wpływem na przyszłość.

Głowę w piasek schowali artyści. Pominę reakcje Kukiza i Hołdysa, którzy pojęli ACTA jako gwarancję zarabiania większych pieniędzy. Pozostali artyści w ogóle nie zabrali głosu. Mówię oczywiście o artystach z pokolenia o jeden poziom wyżej, którzy mają najwięcej do powiedzenia w branży i są najczęściej eksponowani w mediach. Nie wierzę, że także oni utożsamiają ACTA z perspektywą podwyżek swoich pensji. Bardziej skłaniam się ku tezie, że po prostu nie interesują się internetem, społeczeństwem informacyjnym i młodszym pokoleniem.

Właściciele korporacji i pracownicy organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi (strona "społeczna" według premiera i ministra kultury) to już całkowicie zabetonowane pokolenie 50/60+. Dla tych osób internet to z jednej strony inny świat, mocno folklorystyczny, a z drugiej zagrożenie dla utrwalonego porządku. Dlatego internet jako medium jest przez nich umniejszany i jednocześnie prewencyjnie atakowany. Nie zauważają potrzeb młodego pokolenia, które wchodzi w wiek "kliencki", narzucając mu archaiczną kolej rzeczy. Na przykład: kupuj muzykę na płycie CD, a potem martw się, jak jej posłuchać na iPodzie.

Czytaj także: ACTA to przede wszystkim większe uprawnienia dla organizacji typu ZAiKS i STOART

Moje pokolenie (30+) jest już bardziej osadzone w sieci, ale znam dużo osób z mojej grupie wiekowej, które ograniczają korzystanie z internetu do wyszukania kilku informacji bądź nie korzystają z sieci w ogóle. Dopiero pokolenie 20+, a już na pewno pokolenie naszych dzieci ma szansę stać się grupą, dla której internet będzie podstawowym medium.

Ponieważ wymiana pokoleniowa to proces ciągły, temat internetu i społeczności sieciowych będzie nabierał coraz większego znaczenia. Musi jednak upłynąć jeszcze dużo czasu, aby proporcje zmieniły się na tyle, aby głos internautów liczył się na jakiejkolwiek arenie. Miło jednak pomyśleć, że za kilkadziesiąt lat w ławach poselskich i na stanowiskach kierowniczych organizacji zarządzania prawami autorskimi zasiadać będą dzisiejsi nastolatkowie, którzy urodzili się w czasach wszechobecnego internetu, piractwa i pierwszych dylematów na temat tego, co jest kradzieżą, a co dozwolonym użytkiem własnym. Na pewno będą wtedy nowe problemy, ale te dzisiejsze będą miały zupełnie inny wydźwięk. I przede wszystkim nie będzie już wtedy subkultury internautów. Będzie po prostu społeczeństwo, które na równi korzysta z internetu tak, jak nasi rodzice z gazet i telewizji.

Sławomir Wilk