Kodeks pracy w art. 30 § 4 nakłada na pracodawcę obowiązek wskazania przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy o pracę w dwóch przypadkach: gdy chodzi o rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia (niezależnie od rodzaju umowy) oraz w razie wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony. Przepis ten nie przewiduje natomiast konieczności uzasadniania przez pracodawcę wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas określony.

Zdaniem Pracodawców RP, elastyczność rynku pracy osiąga się m.in. poprzez zróżnicowanie form zatrudnienia. Wybór formy zatrudnienia, w tym rodzaju umowy, umożliwia objęcie kodeksową ochroną zatrudnienia pracowniczego większej grupy osób. Funkcję ochronną pracownika realizuje umowa o pracę na czas określony, nie gwarantuje jej natomiast zatrudnienie cywilnoprawne.

Wprowadzenie wymogu podawania przyczyny przy rozwiązaniu umowy o pracę na czas określony zawartej na co najmniej 6 miesięcy może podważyć ustawowy cel rozróżnienia rodzajów umowy o pracy, a także sprzeciwi się elastyczności terminowego zatrudnienia pracowniczego. Samo zrównanie okresów wypowiedzenia tych umów zmniejszyło już występujące między nimi różnice, a wprowadzenie obowiązku uzasadniania wypowiedzenia umowy na czas określony w zasadzie całkowicie je zniweluje.

Tymczasem duży odsetek zawieranych umów o pracę stanowią umowy na czas określony, a efektem wprowadzenia zmiany będzie zmniejszenie liczby umów na czas określony powyżej 6 miesięcy. W efekcie może to spowodować popularyzację zatrudnienia na czas określony poniżej 6 miesięcy, których nie dotyczy proponowana zmiana. Skutki takiego działania nie odczują tylko pracodawcy, ale też sami pracownicy. Pracodawcy RP zwracają uwagę, że zbytnie usztywnienie systemu prawa pracy, w szczególności zasad rozwiązywania umów na czas określony może spowodować skutki odwrotne od zamierzonych – zamiast przyczynić się do szerszego stosowania umów o pracę, doprowadzi do “wzrostu zatrudnienia pozapracowniczego”.

Źródło: Pracodawcy RP