W ustawie wdrażającej RODO rządzący regulują kwestie podstawowe, np. długość przechowywania nagrań i dostęp do nich, ale nie zabraniają całkowicie instalacji kamer w miejscach, w których najbardziej naruszają one prywatność uczniów, takich jak toalety czy przebieralnie. Przepisy pomijają też kluczowe pytanie o sens wykorzystania kamer w szkołach. Nie ma dowodów na to, że podnoszą one bezpieczeństwo uczniów (zwracają na to uwagę np. kryminolodzy z Polskiej Akademii Nauk), a sami dyrektorzy przyznają, że w praktyce najczęściej wykorzystują je do dyscyplinowania uczniów. To zaś – jak z kolei podkreśla w swoich opiniach Rzecznik Praw Dziecka – nie stwarza sprzyjających warunków wychowawczych.

Wprowadzenie przepisów na ostatnią chwilę nie sprzyja merytorycznej dyskusji na ten temat, a można by się jej spodziewać, jeśli przypomnimy sobie sprzeciw, jaki w 2015 r. wzbudził projekt dofinansowania rozwoju szkolnych monitoringów przez resort edukacji w ramach programu „Bezpieczna+”. Krytyczne głosy popłynęły wtedy nie tylko ze strony Fundacji Panoptykon, ale też innych organizacji (m.in. Centrum Edukacji Obywatelskiej, Towarzystwa Edukacji Antydyskryminacyjnej, Centrum Cyfrowego czy Fundacji Autonomia), środowisk naukowych (Zakładu Kryminologii Instytutu Nauk Prawnych PAN) i instytucji (Rzecznika Praw Dziecka, GIODO). Ostatecznie ministerstwo wycofało się z tamtego pomysłu.

Czytaj także: RODO puka do drzwi. Akredytowany kurs inspektora ochrony danych (IOD). Recenzja oraz sprawdź zapisy na najbliższe akredytowane kursy IOD >>

Źródło: Fundacja Panoptykon, panoptykon.org