Pierwsze kwestionowane rozporządzenie KRRiT reguluje kwestię utrwalania i przechowywania przez nadawców reklam i programów. Kontrolowani przez radę nadawcy mają obowiązek nagrywania wszystkiego, co pojawiło się na wizji, i przekazywania tego urzędnikom. W razie skarg od widzów albo obaw o naruszenie prawa eksperci z rady mają wtedy możliwość szybkiego przeanalizowania nagrań i zareagować.

Dzisiejsze zdobycze techniki pozwoliłyby im prześledzić kontrowersyjne show w kilka minut po jego emisji, choćby przez internet. Wystarczyłoby otworzyć plik zapisany w jednym z popularnych formatów multimedialnych. Zaproponowaliśmy im nawet bezpośredni dostęp do naszych serwerów, na których gromadzone są wszystkie programy stacji – mówi Tomasz Berezowski, wiceprezes ds. technologii ITI Neovision. Ale KRRiT nie chce mieć zdalnego wglądu do zasobów. Nadal wymaga nagrań na wycofywanych z rynku kasetach VHS. (...)

To niejedyny przedpotopowy zapis w rozporządzeniach KRRiT. W dokumencie sprzed pięciu lat o audycjach, które mogą mieć negatywny wpływ na rozwój małoletnich, mowa jest o kolorowych znaczkach informujących o poziomie agresji, przemocy czy seksu w danym filmie. Dokument dokładnie określa ich kształt, rozmiar i kolor. Ale i tu stosuje zasady z poprzedniej epoki. Wielkość i długość znaczka „nie może być mniejsza niż 2 cm, umieszczony w górnym lewym rogu ekranu o przekątnej 21 cali”. A co z programami HD? Gdyby chcieć zastosować się do wytycznych rady, tak zmierzony znaczek na ekranie telewizora plazmowego zajmowałby pół ekranu – mówi Berezowski. A wystarczyłoby podać rozmiar w pikselach.

Więcej szczegółów na Dziennik.pl w artykule pt. KRRiT nie zna pojęcia piksel czy DVD

Barbara Sowa