Nie istnieją, bo nikt nie wyraża na nie zapotrzebowania. Praktycznie codziennie dostaję zaproszenie na kolejną dyskusję, która polega na mieleniu w koło Macieju tych samych tematów przez ludzi o średnich kompetencjach i w wieku powyżej pięćdziesiątki. Istniejące instytucje i instytuty działają na zasadach usługowych, bo tylko tak mogą być finansowane z pieniędzy unijnych, które tylko teoretycznie są przeznaczone na innowacje, a praktycznie na przykład na dbanie o przestrzeganie praw człowieka. Jest to oczywiście słuszne, ale element intelektualny jest tu niezbyt istotny.

Wybitny młody informatyk może być tylko programistą, co stanowi zajęcie rutynowe i marudne, wybitny młody historyk może – z wielkim trudem – zostać na uniwersytecie po zrobieniu doktoratu, a jego pierwsza pensja to 2720 PLN brutto (zresztą pensja profesora tytularnego i zwyczajnego jest tylko dwa razy wyższa). Jest kilka wielkich korporacji międzynarodowych, które chętnie zatrudniają wybitnych młodych ludzi, ale to już nie jest praca dla dobra Polski, a poza tym instytucje te także prowadzą raczej rutynową działalność.

Państwo (nie władza, ale państwo, bo chodzi o wszystkie możliwe instytucje) marnuje w ten sposób swoją znakomitą elitę, która w większości prędzej czy później opuszcza kraj. Nie dla pieniędzy, ale po to, żeby robić coś ciekawego i naprawdę nowego. Wiem, że jest to choroba dotykająca wiele europejskich krajów, ale jaka nam z tego pociecha.

Więcej w Forsal.pl: Król: Zero innowacyjności

Marcin Król