Markus Kison stworzył swoją niezwykłą pracę w ramach pracy dyplomowej na Uniwersytecie Sztuki w Berlinie. W czasie prac nad projektem radą służyli prof. Jussi Ängeslevä, dr. Stephan G. Humer, prof. Kora Kimpel, prof. Joachim Sauter oraz prof. Siegfried Zielinski.

Idea projektu była taka, aby stworzyć przestrzenny model ludzkich emocji oparty na typologii emocji Roberta Plutchika, która wyróżnia osiem emocji podstawowych (złość, strach, smutek, obrzydzenie, zaskoczenie, zaciekawienie, akceptacja i radość). Emocje te mają swoje formy wzmocnione i osłabione tworzące 24-ścienną przestrzeń wszystkich ludzkich stanów emocjonalnych. Taka właśnie figura jest w projekcie Markusa Kisona rozciągana na różne strony w zależności od danych płynących z komputera.

Projekt Kisona w założeniu ma uwidaczniać, że granice pomiędzy sztuką i technologią rozmywają się. Ukazuje on swoiste "piękno danych". Uzmysławia, że poprzez dzisiejsze intuicyjne interfejsy nasze emocje i życiowe sprawy zmieniają się w suchą informację. Z drugiej jednak strony taka informacja może przekładać się na język estetyki, a wygląda to tak.

Trzeba przyznać, że praca nie tylko daje do myślenia, ale ma też ciekawy wymiar plastyczny. Warto też dodać, że Markus Kison jest autorem kilku innych "sieciowych" dzieł sztuki. Zaprezentował m. in. krucyfiks z wyświetlaczem pokazującym giełdowe notowania spółek, których akcje posiada Watykan. Ciekawą propozycją był też "pierścień próżności" pokazujący jak często dane na temat noszącej go osoby są wyszukiwane w Google.