Celem ustawy było wspieranie działalność charytatywnej, aby jedzenie, zamiast na śmietnik, trafiało do osób potrzebujących. Jednak realizacja tego zamierzenia napotyka na przeszkody.

Problemem jest choćby niejednoznaczna definicja „marnowania żywności”. Wiele podmiotów uważa, że żywność przeterminowana nie jest żywnością zmarnowaną.

- Przekazywanie żywności organizacji w dniu, kiedy kończy się termin żywności, jest niepoważne. Z drugiej strony widzimy, że sieci pracują z tym tematem dość szeroko. Już nawet w małych sklepach artykuły, których termin przydatności do spożycia kończy się - są przeceniane. Pytaniem otwartym jest, na ile realna jest ta przecena – zwraca uwagę Magdalena Krajewska, prezes Banku Żywności SOS w Warszawie.

Podobne problemy interpretacyjne budzi definicja „sprzedawcy żywności”. Firmy nie wiedzą, kto jest takim sprzedawcą w przypadku prowadzenia działalności w kilku jednostkach handlu. W opinii Głównego Inspektoratu Ochrony Środowiska, sprzedawcę żywności powinno definiować wyłącznie kryterium dotyczące powierzchni sprzedaży. Te dotyczące przychodów ze sprzedaży jest nieprecyzyjne - ustawa nie wskazuje wprost, jaki okres rozliczeniowy.

Zdaniem GIOŚ ustawa nie zawiera też mechanizmów prawnych pozwalających na dyscyplinowanie sprzedawców żywności, w przypadku niezrealizowania kampanii edukacyjno-informacyjnych lub nieterminowego zawarcia umowy.

Według przedstawicieli organizacji pozarządowych wielu sprzedawcom wciąż bardziej opłaca się wyrzucić niesprzedaną żywność, niż ją zagospodarować. - Niestety nadal, mimo ułatwień, bardzo dużo żywności marnuje się – zaznacza Magdalena Krajewska.

Potwierdzają to dane GIOŚ. Z przekazanych przez organizacje pozarządowe sprawozdań wynika, że w 2020 r. otrzymały one 18,5 tys. ton żywności, natomiast według sprawozdań sprzedawców żywności wynika, że masa zmarnowanego jedzenia wyniosła 49,7 tys. ton Różnica to ponad 31 tys. ton.

Więcej na prawo.pl >>